Doktor x Missy

Minął rok. Choć Doktorowi często zdawało się, jakby te trzysta sześćdziesiąt pięć dni ciągnęły się w nieskończoność. Rok, miesiąc, tydzień, godzina, co to za różnica? Gdy podróżuje się samemu, mając do dyspozycji nieograniczoną ilość czasu i przestrzeni, nic nie ma najmniejszego znaczenia. Po prostu czasem robiło się zimniej, a czasem cieplej. Raz drzewa przyoblekały się w zielone sukienki, innym razem występowały w negliżu. Och, lecz te niewinne obserwacje i tak nie miały sensu, skoro nie można się było nimi z nikim podzielić.
Clara. Tęsknił za nią. Momentami nawet zbyt mocno. Okłamał ją, oczywiście. Był zdegustowany, że choć przez chwilę uwierzył w słowa tego – tego diabła – że Gallifrey może... Że istniał chociaż cień szansy, że to wszystko... Powinien był zauważyć. Wyczuć kłamstwo. A zatem, nie powiedział Clarze. Nie mógł, nie potrafił. Clara miała teraz własne życie. Wszystko przed nią. Ślub z Pinkiem, nowy dom, gromadka dzieci. Będzie szczęśliwa. A on zapewni jej to szczęście, nawet jeśli to oznaczało, że już nigdy jej nie spotka. Jakimś cudem powstrzymał się od śledzenia Clary. To nie moja sprawa, nie mój świat, nie moja Clara, powtarzał sobie w myślach za każdym razem, gdy przez głowę przemykała mu szalona myśl, aby sprawdzić, co dzieje się u tej niemożliwej dziewczyny. Ostatecznie, musiał być silny.

Minął rok. Rok, od kiedy pożegnał się z Missy. Mistrzem. Sam nie wiedział, jak o niej – o nim? - myśleć. Byli wrogami. A jednocześnie czymś znacznie innym. Nie umiał tego w żaden sposób wyjaśnić, ale sprowadzanie całej głębi ich relacji do jednego prostego słowa nie wydawało mu się właściwe. Szczerze mówiąc, Doktor w ogóle nie miał ochoty na opisywanie tej więzi. Chciał zapomnieć. Ale, oczywiście, to byłoby zbyt proste. Zbyt... codzienne. Zapominanie. Ha! To zdarza się zwykłym ludziom, przeciętnym szaraczkom, zajączkom na tej trawiasto-wodnistej kulce zwanej Ziemią. Doktor, nie będąc zwykłym, nie mógł zapomnieć. Dlatego też każdego dnia na nowo rozpamiętywał momenty, w których spotykał Mistrza. Mistrz, Mistrz, Mistrz, mruczał pod nosem, agresywnie kręcąc korbką przymocowaną do sterownika Tardis. Missy, Missy, Missy, szeptał niemalże z czułością, w zamyśleniu gładząc opuszkami palców grzbiet jakiejś dawno zapomnianej książki. Czasem, leżąc w łóżku, modlił się o zapomnienie. Do kogo, można by spytać, modli się Władca Czasu? I to taki, który słynie ze swej niewiary w bogów i demony? Cóż, odpowiedź jest bardzo prosta – do siebie. Może to i egocentryczne, ale co jeszcze mu pozostawało? Wszystko go zawodziło. Nawet własny umysł. Ostatecznie, spędził rok w odosobnieniu. Żyjąc z dnia na dzień, podróżując, podziwiając miliony cudownych, zapierających dech w piersiach widoków. Jednakże nic nie było w stanie przyćmić jednej, niezwykle ważnej myśli, której nie umiał sprecyzować. Tęsknił za Mistrzem. Ale chodziło tu o coś bardziej skomplikowanego. Bardziej zagmatwanego. Po prostu o coś bardziej.

Był sam. Jak zawsze, zresztą. Powinien się już do tego przyzwyczaić. Nieważne, jak dobrze było, na końcu Doktor i tak zostaje opuszczony przez wszystkich, zmuszony do pogrążania się we własnych myślach, pomysłach i szaleństwie, aż po grób. Który, jak doskonale wiedział, nie nastąpi tak szybko. Regeneracja za regeneracją, nawet nie było czasu, żeby...
Stuk, stuk.

Doktor zastygł w bezruchu. Jakiś odgłos wybił go z ponurych rozmyślań, sprawiając, że niemalże podskoczył w miejscu. Rozejrzał się dookoła. Siedział na podłodze w Tardis, otoczony zewsząd porozrzucanymi książkami. Najwyraźniej musiał być na coś naprawdę wściekły, gdyż wiele z nich miało powyrywane kartki. Prócz tego obok niego spoczywała kanapka z sałatą i nieruszona paczka jakichś żelków. Doktor niezgrabnie stanął na nogi. Otrzepując spodnie zauważył, że jego palce pobrudzone są białą kredą. Dziwne. Nie przypominał sobie, aby ostatnio notował na tablicy.
Puk, puk.

Znów ten irytujący dźwięk. Coś ewidentnie było na rzeczy. Ale co zazwyczaj go tak irytowało? Telefon? Nie, to było bardziej jak drrryń! Zatem może ten wytwór nowoczesności, jak mu tam było, dubstep? Też źle. Co to mogło...
PUK, PUK, PUK, PUK.

- Ach, no tak! - krzyknął nagle, a jego oczy zabłysły w półmroku wnętrza Tardis. Doktor klasnął w dłonie, po czym podbiegł do drzwi. Zatrzymał się krok przed nimi, spoglądając na klamkę nieufnie. Dopiero w tym momencie przypomniał sobie, że ostatnim miejscem, w którym ktoś pukał do jego Tardis, była Ziemia. Gdy otworzył wtedy drzwi, ujrzał małą dziewczynkę. Ubrana była w jakąś kurtkę, chyba pomarańczową. Albo zieloną. Sam nie był pewien. Ale na pewno miała ze sobą plecak. Szczegóły zatarły się w jego pamięci. Chociaż nie powinny. Przecież był cholernym Władcą Czasu, nie tak starym, by dosięgnął go Alzheimer czy demencja starcza. Wziął głęboki wdech, po czym otworzył drzwi.
W tym momencie jego świat rozpadł się na kawałki, ułożył w chaotyczną całość, a następnie samoistnie spłonął i rozsadził się dynamitem. A przynajmniej tak mu się zdawało. Tuż przed nim stała Ona. Królowa zła, manipulacji, kłamstw, grzechu, pożogi, plag i obłąkań. Missy.
- Tsk, tsk. Już myślałam, że postanowiłeś wybrać się na spacer – mruknęła, po czym zacisnęła usta. Doktor przez kilka sekund stał w miejscu, nie śmiąc nawet mrugnąć. Bał się, że to wszystko było iluzją. Urojeniem stworzonym przez jego zamroczony umysł lub pięknym snem.
- Missy – wychrypiał w końcu, zamykając w końcu usta. Kobieta przewróciła oczami.
- Rety, cóż za ciepłe powitanie! Ja także się cieszę, że cię widzę. Mogę wejść? - nie czekając na odpowiedź, wparowała do środka. Doktor machinalnie zamknął za nią drzwi. Przymknął oczy, pozwalając się otoczyć przez bezpieczną czerń nicości. Odetchnął, bezskutecznie próbując się uspokoić. Nie nadążał za własnym, rozdygotanym umysłem. Gdy wreszcie zdecydował, że otworzenie oczu nie zniszczy Wszechświata i miliona innych wymiarów, obrócił się w kierunku Missy, która oparła się o sterownik Tardis.
- Ładnie tu – stwierdziła po chwili, a na jej ustach zaigrał uśmiech. Nadal wyglądała niebezpiecznie i zabójczo, ale miała w sobie mniej tej dziwnej energii, którą dotychczas niemalże buzowała. Wydawała się... na pewno nie spokojniejsza, jakieś inne słowo... zrównoważona. Tak. Jakby jej szaleństwo zniknęło (albo przeszło na Doktora, choć była to całkowicie nielogiczna teoria, w końcu szaleństwo nie jest materialne, nie może oddziaływać, ani tym bardziej przechodzić na kogoś innego, co za bezsensowny pomysł).
- Zamierzasz coś powiedzieć? - uniosła lekko brew, wydymając lekko czerwone od szminki usta. Była tak podobna i niepodobna do samej siebie. Doktor sam nie wiedział, czy to, co miał zakodowane we wspomnieniach, było prawdziwe. W końcu Missy nie żyła. Może i reszta tego, co uważał za przeszłość, była fałszywa? Ponownie zamrugał, podchodząc bliżej kobiety. Nawet nie zauważył, gdy delikatnie dotknął dłońmi jej twarzy. Nie rozwiała się ani nie zniknęła. To był dobry znak, jak wywnioskował w myślach.
- Umierałem – powiedział nagle Doktor. Missy nie poruszyła się ani o milimetr. Zamiast tego jej źrenice powiększyły się, patrząc wprost w oczy Władcy Czasu.
- Wiem, mój drogi Doktorze – odszepnęła.
- Ty też umierałaś – dodał, po czym przygryzł lekko dolną wargę. Ich twarze dzieliło najwyżej kilka centymetrów. Znajdowali się tak blisko, że czuł na skórze jej oddech.
- Umierałem, ale ostatecznie oszalałem. Najwyraźniej los ma mierne poczucie humoru. Zamiast śmierci zafundował mi darmową próbkę szaleństwa.
- Wszystkie drogi prowadzą do ciebie – powiedziała Missy, patrząc na Doktora niemalże ciepłym spojrzeniem. - Czegokolwiek bym nie zrobiła, jakiejkolwiek decyzji nie podjęła, zawsze znajdę się przy tobie. Jesteś moim przeznaczeniem. Sprawdziłam to.
Doktor uniósł brwi, na co Missy zareagowała kolejnym cichym prychnięciem.
- Nadążaj za swoim genialnym mózgiem, Doktorze-prezydencie – powiedziała. - Wszystko sobie przemyślałam. Miałam na to naprawdę dużo czasu, wiesz? Niemalże wieczność. Myślałeś, że nie żyję, prawda? Tęskniłeś?
Doktor odczuł silną potrzebę, by potrząsnąć głową. Warknąć "nie", odwrócić wzrok, odejść. Jednakże było to trudniejsze niż wszystkie próby, które dotychczas podjął, aby zapomnieć. W oczach Missy widział miliony gwiazd, setki konstelacji, fragment kosmosu. W swoim własnym spojrzeniu znajdował tylko znużenie i szarość, a coraz częściej także i szaleństwo. Odetchnął głęboko, a jego zmysły zarejestrowały przyjemny zapach perfum kobiety.
- Jak? Jakim cudem tu jesteś? - spytał, brzmiąc niemalże desperacko. Tak bardzo nie chciał zadać tego pytania. Bał się, że gdy tylko te słowa opuszczą jego wargi, Missy zniknie, jakby nigdy jej nie było. Zamiast tego otrzymał kolejny uśmieszek.
- Ach, chciałbyś wiedzieć, czyż nie? Mój ciekawski, kochany Doktorze - wymruczała w odpowiedzi. Władca Czasu dopiero teraz dostrzegł, że jej ramiona trzymają go w delikatnym uścisku, pierś przylega do jego ciała, a usta znajdują się coraz bliżej... Wydał z siebie zirytowane westchnięcie.
- Jak? - nalegał, próbując nadać swojemu głosowi stalową nutę.
- Skoro już musisz wiedzieć... Nigdy nie umarłam. Pamiętasz, gdy poprosiłam cię, żebyś powiedział mi coś miłego?
Wygrałaś, to słowo rozbrzmiało echem w jego umyśle.
- Tak. No cóż, wiedziałam. Wpadłam na iście piekielny plan, aby teleportować się w momencie, gdy wcisnąłbyś przycisk, który miał mnie zabić. Ale ostatecznie ten Cybermen cię wyprzedził, czyż nie? Zastanawiałam się, czy mógłbyś to zrobić. Zabić mnie. Najwyraźniej to nie był czas, abym się o tym przekonała. I w sumie wszystko poszło gładko. Teleportowałam się. Znowu wygrałam. Przeżyłam kolejne zderzenie z tobą. Ale wiesz, zauważyłam, że to mi nie wystarczyło. Nasze spotkanie było ciekawe i intrygujące, ale nie usatysfakcjonowało mnie w pełni. Z dnia na dzień coraz więcej o tobie myślałam. Niemalże obsesyjnie. W pewnym momencie postanowiłam cię odnaleźć. Co nie było wcale takie proste. Musiałam znowu rozbudować swoją międzygalaktyczną siatkę szpiegowską, a jednocześnie pozostać niezauważoną. Ale, jak widzisz, udało mi się. Jestem tutaj, z tobą – na jej usta wpłynął delikatny uśmiech.
Przez chwilę panowała cisza. Palce Doktora, dotychczas spoczywające na biodrach Missy, wczepiły się mocniej w jej ciało. Kobieta syknęła cicho.
- Podałaś mi błędne współrzędne – warknął Doktor. W jego oczach błysnęło szaleństwo. - Chciałaś, żebym odzyskał nadzieję, po czym na powrót doznał smaku goryczy! To był kolejny z tych twoich misternych planów! Tak samo jak... to! Cokolwiek to teraz jest. Pojawiłaś się na Tardis dla własnej korzyści, żeby ponownie mnie upokorzyć i wygrać!
Missy przełknęła ślinę.
- Nie – szepnęła cicho. A może tak naprawdę mówiła normalnie, tylko zwiększył się kontrast między głośnością ich głosów? - Masz rację, skłamałam. Chciałam cię przekonać do podróżowania ze mną. Do wybrania mnie. Ale ty wolałeś Clarę. Cóż, nie powinno mnie to dziwić, prawda?
Jej oczy zwilgotniały.
- Tym razem nie chodzi mi o wygraną – kontynuowała. - Bo widzisz, Doktorze, wygrywanie także przestało być satysfakcjonujące. Tym razem poddaję się walkowerem. Albo daję ci wygrać, zależy na to, z jakiej perspektywy spojrzysz. Potraktuj to jako kolejny prezent urodzinowy. Zezwalam ci, abyś zrobił to, na co masz ochotę. Jeżeli odnajdziesz ulgę w zabiciu mnie, proszę bardzo. Żadnych trików i sztuczek, koniec z uciekaniem. Przed przeznaczeniem i tak nie ucieknę.
Uśmiechnęła się smutno, lustrując Doktora nieodgadnionym spojrzeniem dużych oczu o kolorze morza.
- N-nie rób tak. Dezorientujesz mnie. I to głupie – powiedział, próbując odwrócić wzrok. Przez jej intensywne spojrzenie nie mógł się skupić. - Jeśli zaczniesz płakać, osobiście cię stąd wyrzucę. Tardis to teraz strefa wolna od tych... łez.
Missy odetchnęła głęboko, a jej serce zaczęło powoli zwalniać swój szaleńczy rytm. Doktor rozluźnił ucisk swoich palców, przyciągając ją jeszcze bliżej siebie, co wyglądałoby podejrzanie podobnie do przytulenia, gdyby nie fakt, że w tej samej chwili złączył ich usta w pocałunku.
- Nie chcę wygrać tej rozgrywki, Missy – wyszeptał. - Oznaczałoby to koniec naszego spotkania. Zostań ze mną. Na zawsze. Wtedy już nigdy nie będę musiał wygrać ani przegrać. A ta idiotyczna gra wreszcie dobiegnie końca.
- O niczym innym nie marzę, mój drogi Doktorze – odparła Missy, pozwalając sobie na zanurzenie się w ramionach Władcy Czasu i przymknięcie oczu. Wreszcie poczuła się bezpiecznie.